Aktualności     Nasza hodowla     Sukcesy     Mioty     Czytelnia     Galeria     Varia     Linki     Księga gości     Kontakt

Wzorzec rasy kazachski tazy

tzw. "wzorzec Płachowa"

Odczytano i przyjęto
Dyrektor Instytutu Zoologii
Minister Edukacji i Nauki
Republiki Kazachstan
Profesor, Doktor nauk biologicznych
A.B. Bekenow
10 sierpnia 2000 r.

Przyjęto
V-ce przewodniczący
Związku stowarzyszeń
Myśliwych i rybaków
Republiki Kazachstan
N.A. Proskurin
10 sierpnia 200 r.

Wzorzec rasy kazachski tazy.
Ten wzorzec został przyjęty na trzecim spotkaniu republikańskiego Związku Kynologicznego 15 sierpnia 2000 r., protokół nr 3.

Tazy jest jedną z najstarszych ras psów należy do chartów grupy orientalnej, od dawna był rozpowszechniony i szanowany w południowo-zachodniej Azji, praktycznie w niezmienionym kształcie zachował się do dzisiaj. Tazy łączy w sobie zwartość, elegancję, harmonię budowy, siłę, prędkość oraz wschodnią tajemniczość. Jest to pies średniej i więcej niż średniej wielkości, proporcjonalnie zbudowany, o niewymuszonym, lekkim i szybkim sposobie poruszania się, błyskawicznie reagujący na zmiany w otoczeniu, inteligentny, śmiały, niezależny, nieufny wobec obcych i oddany swoim właścicielom. Wykorzystywany jest do polowań na zające (tołaj, zając bielak, zając szarak), korsaka, lisy, dzikie koty, świstaki, borsuki, zwierzęta kopytne (suhaki, sarny, dziki, koziorożce syberyjskie) i inne zwierzęta. Tazi skrzyżowane z azjatyckimi psami na niedźwiedzie nazywane duregej, durek, drok, kain i kain-kaptal były używane do polowania na wilki. Psy te mogą pracować pojedynczo lub w parach, w sforze, wspólnie z ptakami łowczymi lub z innymi psami ras myśliwskich. Są wszechstronne; odznaczają się wspaniałym zmysłem orientacji przestrzennej oraz wrodzoną skłonnością do aportowania, dobrym wzrokiem oraz pojętności, szczególnie w nieznanych sytuacjach, charakteryzują się dużą szybkością, zarówno na krótkich, jak i na długich dystansach, wytrzymałością, wyjątkową koordynacją ruchów, skocznością, zaciętością wobec zwierzyny. Są gotowe pracować w zasadzie w dowolnych warunkach. W warunkach domowych – to spokojne psy, nie narzucające się, z dużym poczuciem własnego dostojeństwa, nie znoszące gwałtownego i ostrego traktowania. Rozwój fizyczny tazy kończy się między drugim a trzecim rokiem życia.

W regionach pierwotnego pochodzenia zawsze było wiele różnych typów tazy, które nigdy nie były hodowane w czystości rasy. Całą populację można w pełni przypisać do czterech podstawowych typów w tej rasie różniących się od siebie szczegółami eksterieru (wzrost, rodzaj szaty itd.)

typ kazachski (typ główny i najczęstszy, spotykany we wszystkich regionach Azji Południowo-Wschodniej);
typ turkmeński (obecnie rzadki, spotykany na wielkich piaszczystych pustyniach Turkmenistanu, Uzbekistanu, Kazachstanu;
typ gładkowłosy (występuje nielicznie w niektórych regionach Kazachstanu);
typ stepowy (typ myśliwski, szeroko rozpowszechniony w północnych i wschodnich regionach Kazachstanu i sąsiednich regionach Rosji.

Podczas oceniania psa należy określić przynależność psa do tego lub innego typu, określając to w opisie psa.
Obecnie, w regionach pierwotnego pochodzenia, tazy jest rzadki i znajduje się na granicy wyginięcia. Bez podjęcia fachowych działań – opracowanie i finansowanie programu rządowego mającego na celu jego ochronę, organizacja wielkich hodowli do pracy z rasą i popularyzacja wśród mieszkańców idei jej ochrony, ta wielce interesująca i cenna rasa związana z bardzo ciekawymi tradycjami narodowymi zostanie utracona.

TAZY KAZACHSKI.
(typ podstawowy)

BUDOWA CIAŁA. Suchy, o proporcjonalnej budowie, o mocnyM, dość lekkim kośćcu i z dobrze rozwiniętą, silną masą mięśniową, szczególnie w okolicach ud i lędźwi. Skóra cienka, elastyczna, ściśle przylegająca, bez fałd. Indeks kostny 15.0-16.0.
Masa ciała w kondycji wystawowej psów 23-30 kg, suk 17-24 kg.
Braki.: Lekka budowa ciała, słaba kość, niedostatecznie rozwinięta masa mięśniowa Skóra nie przylegająca ściśle. Odchylenie od indeksu kostnego w ilości nie większej niż 0,5.
Wady.: Przysadzista budowa ciała. Skóra gruba, układająca się w fałdy lub obwisła, odchylenia od indeksu kostnego na więcej niż 0,5.

WSPÓŁCZYNNIK WYDŁUŻENIA: 100-103
Braki.: Odchylenia od podanego współczynnika na więcej niż 2.
Wady.: Współczynnik poniżej 100 lub powyżej 105.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE. Dla psów 63-70 cm, dla suk 58-65 cm. Wysokość w kłębie równa wysokości w zadzie. Dopuszcza się nieco większy wymiar w kłębie w porównaniu z zadem.
Braki.: Wysokość w kłębie nie przekraczająca o 2 cm ani poniżej, ani powyżej podanych wymiarów wzorcowych.
Wady.: Odchylenie od podanego we wzorcu wzrostu na więcej niż 2 cm w każdą ze stron. Znacznie za duża wysokość w kłębie lub zadzie.

ZACHOWANIE. Zrównoważony i czujny, z dobrze rozwiniętą orientacją i wyostrzonym wzrokiem. Pies spokojny w znanym otoczeniu, staje się pobudzony, gdy widzi zwierzynę.
Braki.: Nieśmiałość, ospałość.
Wady.: Lękliwość, niczym nie spowodowana agresja.

DYMORFIZM PŁCIOWY. Dymorfizm płciowy jest dobrze wyrażony. Psy są mocniejsze, silniejsze, o bardziej zwartej budowie.
Braki.: Suki w samczym typie.
Wady.: Psy w suczym typie. Wnętrostwo obustronne lub jednostronne. Niedorozwój jąder.

SZATA. Sierść krótka, do 3 cm (na lędźwiach, miękka, prosta, przylegająca do ciała, niemal bez podszerstka. Na uszach sierść miękka, przedłużona, nieco falująca tworzy “burki”, przedłużające się z wiekiem, pokrywające całe ucho, sięgają poza brzeg ucha. Na tylnych stronach przednich i tylnych kończyn frędzle. Na kończynach przednich frędzle dochodzą do stawów nadgarstkowych, a na tylnych kończynach dłuższe, do połowy goleni. Na dolnej stronie ogona, dokładnie od około 1/3 lub od połowy jego długości, sierść około 10 cm. Do wieku 1,5 roku dopuszcza się lekki puch na przednich kończynach do połowy przedramion, na kończynach tylnych do stawu skokowego, na żebrach i mostku. Mała kępka włosów na głowie jest dopuszczalna jedynie u szczeniąt. Włos pomiędzy palcami łap jest krótki, rzadki i miękki.
Braki.: Sierść przedłużona (o ponad 3 cm), nie przylegająca ścisle z wyraźnym podszerstkiem. “Burki” rzadkie, częściowo pokrywające ucho, nie sięgające poniżej brzegu uszu. Przedłużone frędzle lub ich brak. Przedłużony (do 13 cm) lub zbyt krótki (poniżej 5 cm) włos na ogonie u dorosłych psów. Przedłużona, gęsta sierść między palcami (dłuższa od palców).
Wady.: Sierść kędzieżawa, falująca, długa na grzbiecie lub na całym tułowiu (ponad 5 cm), gęsty podszerstek, gęste i długie frędzle lub sierść na ogonie, kępka włosów na głowie, “portki”, “spódnica”, (długa sierść na brzuchu, klatce piersiowej, łapach i ogonie), “tajgania” (“afgania” szata). Brak “burek”, przedłużonej sierści na ogonie. Sierść sztywna lub gęsta i długa, układająca się w “szczotki” lub “buty”, włosy pomiędzy palcami.

UMASZCZENIE. Rude wszelkich odcieni, sobolowe (przemieszanie kolorów niemal białego, żółtego lub intensywnie rudego z czarnym), cieniowany, podpalany. Dopuszcza się maskę na kufie, obejmującą oczy i łuki brwiowe (jasną lub ciemną), czarne końcówki “burek”, niewielkie białe znaczenia na głowie (kufa, czoło), przedniej powierzchni szyi, przedpiersiu i klatce piersiowej, łapach oraz ogonie, nakrapianie w tonie umaszczenia podstawowego na białych znaczeniach (np. Nakrapianie na białych znaczeniach u psów czarnych podpalanych odpowiednio do desenia umaszczenia – u czarnego – czarne nakrapianie, u rudego – rude) lub bez nakrapiania.
Braki.: Czarne umaszczenie z białymi znaczeniami lub białe znaczenia na klatce piersiowej i kończynach przy innym umaszczeniu, jasne rude podpalanie.
Wady.: Czarny bez białych znaczeń, obecność czapraka, pręgowany, w plamki, w cętki, marmurkowy, nakrapiany, biały; duże białe znaczenia; ciemno rudo podpalany.

GŁOWA. Głowa proporcjonalna do ciała, sucha, długa z umiarkowanie szeroką owalną trzewioczaszką, z dobrze rozwiniętym, ale nie wystającymi kośćmi jarzmowymi. Indeks długości głowy wynosi 38-40. Głowa oglądana z góry oraz z boku ma kształt zaostrzonego, niezbyt szerokiego klina. Guz potyliczny słabo wyrażony. Czoło płaskie, często z małym rowkiem pośrodku, stop płynny, słabo zaznaczony. Kufa nieco krótsza od czoła, wąska, zaostrzona, sucha z niewielkim garbonosem w pobliżu lusterka nosa. Linia kufy nieznacznie opadająca. Szczęki silne, mocne, suche. Lusterko nosa czarne. Wargi cienkie, czarne, ściśle przylegające.
Braki.: Głowa niedostatecznie długa, nieco za szeroka lub nieco za wąska w odcinku trzewioczaszki, słabo rozwinięte kości jarzmowe, wydatne łuki brwiowe, nieco wypukły lub stromy stop. Kufa równa długości czoła, bez garbonosa, linia kufy równa linii czoła. Korzenna pigmentacja powiek, nosa, warg. Nieściśle przylegające wargi, nieco obniżone kąciki warg.
Wady.: Głowa zbyt krótka, nadmiernie szeroka lub wąska w części trzewioczaszki, zbyt wydatne kości jarzmowe. Zbyt wydatne łuki brwiowe, kopułowata trzewioczaszka, zbyt mocno wyrażony stop oraz guz potyliczny. Kufa dłuższa od czoła, zadarta, stępiona (głowa podobna do głowy setera), szeroka. Linia głowy obserwowana z profilu – wygięta ku górze. Lusterko nosa z plamami lub różowe. Grube, obwisłe wargi.

USZY. Zwisające, cienkie, suche. Szerokie, z szeroką podstawą i zaokrąglonymi końcami, pokryte długą, jedwabistą, falującą sierścią (z “burkami”). Uszy osadzone nieco powyżej poziomu oka, długie – ucho odprowadzone ku przodowi, nie licząc “burek”, z łatwością dosięga kącika warg. W spoczynku uszy ściśle przylegają do policzków a w pobudzeniu pies unosi na chrząstce, obracając je ku przodowi.
Braki.: Ciężkie, nieco zbyt wąskie, z zaostrzonymi końcówkami, zbyt krótkie (nie sięgające kącika warg na nie mniej niż 2 cm), nie przylegające ściśle do policzków, osadzone na poziomie oczu.
Wady.: Mięsiste, wąskie, zaostrzone, krótkie (nie sięgające kącika warg na więcej niż 2 cm), noszone ku tyłowi, osadzone zbyt nisko lub zbyt wysoko, wpół uniesione, nie obracane ku przodowi, gdy pies jest pobudzony.

OCZY. Duże, ustawione skośnie, błyszczące, brązowe (preferowane są ciemno brązowe, niemal czarne) przy każdym umaszczeniu, kształtu migdałów lub owalne. Spojrzenie – wyraźne, nostalgiczne. Powieki suche, naprężone, z czarnym brzegiem. Ciemno wybarwiona trzecia powieka.
Braki.: Nieduże, mętne w kolorze umaszczenia podstawowego u psów rudych. Małowyraziste spojrzenie. Jasno wybarwiona trzecia powieka.
Wady.: Małe, ustawione prosto, osadzone głęboko z wąskim bądź okrągłym obrysem, wyłupiaste, bezbarwne, żółte, zielone, szare, błękitne, z obwódką białą lub innego koloru. Oko o zimnym i tępym wyrazie. W części lub całkowicie słabo wybarwione, szare, grube lub obwisłe powieki. Obecność zaćmy.

ZĘBY. Mocne, duże, białe. Ściśle przylegające do siebie. Pełne uzębienie. Zgryz nożycowy, dopuszcza się zgryz cęgowy u psów od szóstego roku życia jako wynik zużycia.
Braki.: Nieduże, zbyt zużyte zęby w stosunku do wieku. Nieco żółtego nalotu lub uszkodzone szkliwo (do trzeciej części powierzchni zęba). Obecność złamanych zębów, nie mających wpływu na zgryz. Siekacze nie ustawione w jednej linii, przy czym podstawa zęba wychodzi z linii na mniej niż o grubość zęba. Brak pierwszych przedtrzonowców w żuchwie. Dodatkowe przedtrzonowce.
Wady.: Małe, niekompletne, żółte z mocno zniszczonym szkliwem (więcej niż trzecia część powierzchni zęba). Siekacze, osadzone u podstawy nie w jednej linii (jeden lub więcej siekaczy u podstawy przesunięty ku przodowi lub ku tyłowi wobec wspólnej linii na grubość zęba lub więcej). Zgryz cęgowy w wieku poniżej sześciu lat. Przodozgryz. Tyłozgryz. Nieobecność któregokolwiek z zębów, poza przedtrzonowcami w żuchwie, o ile nie jest to stan powypadkowy. Dodatkowe zęby poza przedtrzonowcami w żuchwie.

SZYJA. W przybliżeniu równa długości głowy, nieco spłaszczona bocznie. Sucha, umięśniona, skośnie ustawiona, w przybliżeniu pod kątem 45 stopni w odniesieniu do linii grzbietu.
Braki.: Nieco krótka z niedostatecznie rozwiniętą masą mięśniową.
Wady.: Krótka, okrągła na przekroju poprzecznym. Ustawiona zbyt wysoko lub zbyt nisko, obecność fałdów skórnych.

LINIA GÓRNA. W spokoju pies stoi rozluźniony, wówczas linia górna układa się w charakterystyczne płynne wygięciem, którego najniższym punktem jest wgłobienie (niezbyt duża wklęsłość nad ostatnimi kręgami odcinka piersiowego kręgosłupa), pomiędzy szczytem kłębu (górne brzegi łopatek) a guzami biodrowymi. Podczas ruchu lub naprężenia linia górna od kłębu jest prosta, wgłobienie słabo wyrażone. Masa mięśniowa dobrze rozwinięta, górne brzegi wyrostków kolczystych kręgów nie widoczne.
Braki.: Masa mięśniowa niedostatecznie rozwinięta; widoczne 3-4 wyrostki kolczyste kręgów.
Wady.: Linia grzbietu prosta lub wypukła (sztywna), zwisająca (miękka), zarówno w spokoju, jak i w pobudzeniu oraz w ruchu. Widoczne więcej niż 4 wyrostki kolczyste kręgów.

KŁĄB. Wysoki. Długi. Umięśniony. Dobrze zaznaczony szczególnie u psów.
Braki.: Niedostatecznie wysoki, nieco wąski, nieco szeroki, nieco krótki, słabo zaznaczony.
Wady.: Niski, wąski lub szeroki, krótki, nie zaznaczony.

GRZBIET. Do wgłobienia jest przedłużeniem kłębu, z którym tworzy jedną całość, od wgłobienia prostuje się, przechodzi w lędźwia. Mocny, dostatecznie szeroki, z dobrze rozwiniętą masą mięśniową i z widocznym wgłobieniem.
Braki.: Grzbiet niedostatecznie mocny, nieco wąski ze słabo rozwiniętą masą mięśniową. Mocno zarysowane wgłobienie.
Wady.: Grzbiet wąski, krótki z nierozwiniętą muskulaturą, wiszący lub garbaty. Brak wgłobienia.

LĘDŹWIA. Proste, szerokie, sprężyste, dobrze wypełnione mocnymi mięśniami o wypukłych brzuśćcach.
Braki.: Niewystarczająco wypełnione masą mięśniową, nieco wąskie, nieco wypukłe.
Wady.: Wąskie, zbyt wypukłe z nierozwiniętymi mięśniami.

ZAD. Dostatecznie długi, płaski, umięśniony, spadzisty (kąt nachylenia miednicy 30-40 stopni wobec linii horyzontu). Bardzo szeroki – odległość pomiędzy kolcami biodrowymi wprost proporcjonalna do wysokości psa w kłębie i wynosi średnio dla psów 8-10 cm, dla suk 7-9 cm, odległość pomiędzy guzami kulszowymi o 3-4 cm mniejsze od długości miednicy. Kolce biodrowe wyraźnie widoczne.
Braki.: Dość krótki zad, zaokrąglony, niedostatecznie umięśniony, nieco wąski, silnie spadzisty (kąt nachylenia powyżej 40 stopni).
Wady.: Zad krótki, niewyraźnie spadzisty lub poziomy (kąt nachylenia poniżej 30 stopni). Wąski – odległość pomiędzy kolcami biodrowymi mniejsza niż 7 cm dla psów i 6 cm dla suk, odległość pomiędzy guzami kulszowymi wyraźnie mniejsza od długości miednicy (o mniej niż 5 cm).

KLATKA PIERSIOWA. Głęboka, schodząca do poziomu łokci lub nieco niżej, długa, pojemna. W okolicy łopatek spłaszona, ku tyłowi od nich stopniowo rozszerzająca się do ostatniej, dziewiątej pary żeber właściwych; na przekroju kształtu owalnego podłużnego (w górnej połowie szeroka, w dolnej znacznie zwężająca się ku dołowi). W najszerszej części – szersza od zadu. Żebra rzekome odpowiednio krótkie, dzięki czemu powstaje ostre przejście do brzucha (podkasanie). Przedni brzeg mostka niewidoczny.
Braki.: Niewystarczająco głęboka (nie dochodząca do poziomu łokci na mniej niż 2-3 cm), niewystarczająco długa i pojemna (w najszerszej części nie przekraczająca szerokości zadu). Na przekroju – jajowata, płynnie zwężająca się ku dołowi. Podkasanie słabo wyrażone.
Wady.: Płytka klatka (nie dochodząca do łokci o 4 cm i więcej), krótka, płaska (nierozwinięta – rozszerzenie ku tyłowi od łopatek nie wyrażone). Na przekroju – beczkowata lub okrągłego kształtu. Przedni brzeg mostka znacząco wystający poza poziom stawu ramienno-łopatkowego. Podkasanie niewyrażone.

BRZUCH. Zdecydowanie podciągnięty, (suchy). Słabizny podkasane.
Braki.: Słabo podkasany, za bardzo wyrażone słabizny.
Wady. Obwisły, opuszczony brzuch.

OGON. Cienki, nisko osadzony, rozwinięty dosięga do stawu skokowego, w spokoju szablasto opuszczony, na końcu koniecznie zwinięty w niewielki pierścień, uformowany przez niezrośnięte kręgi ogonowe. W ruchu niesiony nie wyżej niż linia grzbietu.
Braki.: Zbyt długi lub krótki, gruby z haczykiem lub dużym pierścieniem na końcu, pierścień lub haczyk odchylone na bok. W ruchu podniesiony powyżej linii grzbietu.
Wady.: Szablasty, bez pierścienia lub haczyka na końcu. Zakręcony spiralnie lub okrężnie, zarzucony na grzbiet. Pierścień na końcu uformowany przez zrośnięte kręgi ogonowe.

KOŃCZYNY PRZEDNIE. Długie (indeks wysokonożności – około 55), suche, oglądane z przodu – proste i równoległe. Kąt stawu ramienno-łopatkowego około 110 lub 120 stopni). Łopatki ustawione skośnie, ramię umięśnione, przedramiona proste, mocne, na przekroju owalne. Łokcie skierowane silnie ku tyłowi, nie przylegają ściśle do klatki piersiowej. Łopatki długie, ramiona, przedramiona o przybliżonej długości. Śródręcza nieco skośnie ustawione.
Braki.: Niedostatecznie długie (indeks wysokonożności poniżej 53). Kończyny stawiane wąsko, blisko siebie lub szeroko. Kąty stawu ramienno-łopatkowego około 100 lub 120 stopni. Łokcie skierowane nieco na zewnątrz lub do wewnątrz. Długość łopatki, ramienia i przedramiona nieproporcjonalne. Zbyt skośnie ustawione śródręcza, nieco rozbieżne lub zbieżne ustawienie łap.
Wady.: Krótkie (indeks wysokonożności poniżej 52 stopni). Krzywe kości kończyn. Łopatka ustawiona pionowo. Łokcie silnie odstawione na zewnątrz lub podstawione do wewnątrz. Śródręcza ustawione pionowo, mocno wyrażona postawa rozbieżna lub zbieżna.

KOŃCZYNY TYLNE. Suche z dobrze wyrażonymi kątami stawów. Oglądane z tyłu – proste i równoległe, rozstawine na szerokość zadu. Uda bardzo dobrze umięśnione, odległość pomiędzy ich zewnętrznymi stronami jest najszerszym wymiarem psa. Długości ud i goleni równe wobec siebie i proporcjonalne wobec długości łopatki, ramienia, przedramienia. Stawy skokowe wyraźnie zarysowane, guz piętowy dobrze wyrażony, okrągły. Śródstopia niemal pionowe.
Braki.: Niedostatecznie wyrażone kąty stawów, szeroka, zbieżna lub wąska postawa. Niedostatecznie rozwinięte mięśnie ud (szerokość w udach niemal równa szerokość klatki piersiowej na przedzie). Długości ud, goleni nieproporcjonalne. Stawy skokowe słabo zarysowane, słabo rozwinięty guz piętowy. Stawy skokowe nieznacznie zbieżne lub rozbieżne, postawa rozbieżna lub zbieżna.
Wady.: Niewyrażone kąty stawów. Nie rozwinięte mięśnie ud (szerokość psa w udach mniejsza od szerokości na przedzie). Ustawienie rozbieżne (“krowie”), skierowane na zewnątrz stawy skokowe (ustawienie beczkowate).

ŁAPY. Kształtu owalnego, tylne nieco dłuższe, palce w formie łuku, ściśle przylegające do siebie (“łapa w grudkę”), pazury skierowane ku ziemi. Między palcami włos krótki i miękki.
Braki.: Nieznacznie rozchodzące się palce. Przedłużona, rzadka i miekka sieść między palcami (dłuższa od palców).
Wady. Łapy okrągłe lub płaskie, wyraźnie rozchodzące się palce. Między palcami twarda lub gęsta i długa sierść w kształcie “szczotek” lub “papci”.

RUCH. Niewymuszony, lekki i swobodny. Typowy chód to niski, płynny kłus (stawianie kończyn “ślad w ślad” bez fazy zawieszenia), podczas aktywnego szukania – krótki galop (canter), podczas podążania za zwierzyną – sobie charakterystyczny płynny cwał (carrier). Podczas kłusu linia górna równa i naprężona, stawy kończyn przednich w swobodnym wyproście, grzbiet i lędźwie sprężyste.
Braki. Nieznaczne odchylenia od prawidłowego ruchu. Niedostatecznie swobodny wyprost stawów.
Wady. Inochód, niepoddający się korekcji, zbyt związany lub niewyrównany ruch.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE. Wnętrostwo, tyłozgryz, przodozgryz, brak siekaczy, kłów, 2,3,4 zęba przedtrzonowego lub trzonowych, dysplazja, koziniec, obecność dodatkowych palców.

UZUPEŁNIENIA WZORCA TAZY KAZACHSKIEGO.
(charakterystyka cech odbiegających od wzorca tazy kazachskiego)

TAZY TURKMEŃSKI.
(typ pustynny)
Wygląd tazy turkmeńskiego – to połączenie najwyższej rasowości, elegancji, gracji, siły i szybkości. Ten typ uformował się w warunkach pustyń piaszczystych i gorącego klimatu i róźni się od typu kazachskiego mniejszymi rozmiarami i lekką budową.
TYP BUDOWY. Od suchego do suchego mocnego.
MASA CIAŁA. 12-23 kg.
WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE. Dla psów 60-65 cm, dla suk 53-60 cm.
SZATA. Sierść krótka 1,5-2 cm, bardzo delikatna, jedwabista. “Burki” na uszach, frędzle na kończynach i pióro na ogonie odpowiednio rzadsze i niedługie.
GŁOWA. Bardzo sucha, w kształcie klinu z zaokrągloną częścią mózgoczaszki i porównywalnie słabiej rozwiniętymi kośćmi jarzmowymi.
OCZY. Z owalnym obrysem, nieco wypukłe.

TAZY KRÓTKOWŁOSY.
Stosunkowo rzadki typ, z rzadka spotykany w kilku regionach Kazachstanu i Uzbekistanu. Wygląd tazy krótkowłosego jest połączeniem rasowości i mocnej budowy.
TYP BUDOWY. Suchy-mocny.
SZATA. Sierść krótka (1-1,5 cm), gęstsza, prosta, ściśle przylegająca. Podszerstek, “burki” na uszach, frędzle na kończynach, pióro na ogonie i przedłużony włos między palcami nieobecne.
GŁOWA. Ze stosunkowo słabo rozwiniętymi kośćmi jarzmowymi.
USZY. Stosunkowo dłuższe (odprowadzone ucho nieco zachodzi za kąt warg).

TAZY STEPOWY.
(typ myśliwski).
Ten typ jest szeroko rozpowszechniony w większości regionów północnego, środkowego i wschodniego Kazachstanu i w sąsiadujących regionach Rosji. Uformowal się w warunkach stepowych i jest przystosowany do bardziej surowych warunków klimatycznych, i, przede wszystkim, do śnieżnych zim. Jest mniej szybki, ale dostatecznie wytrzymały i łatwo przystosowujący się.
TYP BUDOWY. Mocny-suchy.
WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE. 67-72 cm u psów, 63-68 cm u suk.
SZATA. Sierść stosunkowo dłuższa 4-5 cm. Gęstsza, prosta, ściśle przylegająca. Podszerstek, frędzle na kończynach i pióro na ogonie dobrze rozwinięte, szczególnie w zimę.

Autorzy.
Pracownik naukowy Instytutu Zoologii, Ministerstwo Edukacji i Nauki Republiki Kazachstan
Krajowy sędzia kynologiczny ras myśliwskich
K. N. Płachow

Wykładowczyni wydziału weterynaryjno-konnego Instytutu Obrony Republiki Kazachstan, międzynarodowy sędzia kynologiczny ras myśliwskich
A.S. Szlestowa

z języka rosyjskiego tłumaczył: Marcin Błaszkowski







www.tulpar.pl (c) Marcin Błaszkowski 2008 - Wszelkie Prawa Zastrzeżone
wróć na stronę główną