wzorzec uzbecki

WZORZEC RASY: Tazy
Wzorzec, przyjęty przez Prezydenta Federacji Kynologicznej Uzbekistanu, 03.05.1995 r.

Wygląd ogólny. Budowa.
Tazy jest psem o suchej budowie. Typ uzbecko-kazachski tazy to pies średniego i ponad średniego wzrostu, wysokość w kłębie u psów od 60 do 70 cm, u suk 55 do 65 cm. Typ turkmeński tazy to pies średniego wzrostu, wysokość w kłębie u psów od 55 do 65 cm, u suk – od 53 do 60 cm. Współczynnik wydłużenia obu typów 100 – 103.
Braki: wzrost poniżej lub powyżej wzorcowego o około 2 cm, pewna limfatyczność, ordynarność, nadmierne wydłużenie.
Wady: wzrost poniżej lub powyżej wzorcowego o ponad 2 cm, wysokonożność.

Umaszczenie.
Białe, płowe i szare wszelkich odcieni, rude, czarne jednolite. Dopuszczalne: nakrapianie w kolorze umaszczenia podstawowego – tylko na kończynach oraz podpalanie – jedynie jasno szare i białawe. Przy czarnym umaszczeniu dopuszczalne jest białe znaczenie na piersi.
Braki: rude podpalanie, nakrapianie na tułowiu psa.
Wady: cętki i umaszczenie pręgowane.

Szata.
Sierść krótka, miękka, prosta, bez podszerstka. Na uszach sierść miękka, falująca, wydłużona, opadająca na 5-6 cm poniżej brzegów uszu, tworzy tak zwane „burki. Na tylnich partiach przednich kończyn i ud wydłużona sierść tworzy frędzle, które na przednich kończynach dochodzą do wysokości nadgarstka, a na tylnych – do połowy długości goleni. Na spodniej stronie ogona – dość długie, niezbyt gęste pióro.
Braki: częściowo długa sierść na bokach, na bokach kończyn tylnych brak frędzli, słabo wyrażone „burki”, zbyt gęste pióro na ogonie, sierść kędzierzawa, twardy włos pomiędzy palcami.
Wady: długa sierść, puch na całym ciele, brak frędzli.

Skóra, mięśnie, kościec.
Skóra cienka, elastyczna, bez fałd. Mięśnie o widocznej rzeźbie, bardzo dobrze rozwinięte , zwłaszcza - na udach i w lędźwiach. Kościec mocny, ale nie ciężki.
Braki i wady (według stopnia nasilenia): słaby kościec lub mięśnie, kościec ordynarny.

Głowa.
Sucha, wydłużona, z umiarkowanie szeroką partią mózgoczaszki. Czaszka oglądana z góry ma kształt dość ostrego klina. Grzebień ciemieniowy rozwinięty bardzo słabo, guz potyliczny - umiarkowanie. Stop płynny, słabo zaznaczony. Kufa sucha, od dołu trochę ścięta, oglądana z boku – zaostrzona, nie za długa. Wargi cienkie, szczelnie przylegające.
Braki: wyraźny stop, nadmiernie rozwinięte kości jarzmowe lub łuki brwiowe; wargi zbyt mięsiste lub obwisłe.
Wady: ciężka lub limfatyczna głowa.

Uszy.
Wiszące, cienkie, koniecznie z „burkami”, osadzone na poziomie oczu albo nieco wyżej, z lekka podniesione na chrząstce. Koniec nieco pociągniętego ucha (bez burek) powinien dochodzić do kąta warg.
Braki: skrócone, nadmiernie uniesione na chrząstce.

Oczy.
Duże, owalne (preferowane – w kształcie migdała), wyraźne, piwne przy każdym umaszczeniu. Brzegi powiek ciemne.
Braki: jasne, małe, zapadnięte, wypukłe, jasne brzegi powiek.

Lusterko nosa.
Czarne. Przy jasnym umaszczeniu psa - dopuszczalne korzenne.
Braki: słabo pigmentowane, różowe.

Zęby.
Dobrze rozwinięte, białe, domknięte w zgryzie nożycowym.
Braki i wady: wspólne dla wszystkich ras psów myśliwskich.

Szyja.
Długa (równa długości głowy), okrągła lub nieco ściśnięta z boków, niekiedy nieco wygięta ku górze. Wysoko osadzona.
Braki: limfatyczna, krótka.

Klatka piersiowa.
Szeroka, okrągła, głęboka, żebra opuszczone do łokci.
Braki i wady (według stopnia nasilenia): trochę wąska, niedostatecznie głęboka, kurza.

Kłąb.
Wyraźnie zaznaczony
Braki: słabo wyrażony kłąb.

Grzbiet.
Prosty lub z lekkim wgłobieniem, szeroki, muskularny.
Braki i wady (w zależności od stopnia nasilenia): miękki, przewieszony lub garbaty.

Lędźwie.
Krótkie, proste lub wysklepione, z mięśniami o zaznaczonej rzeźbie.
Braki: garbate, słabe lędźwie.

Zad.
Szeroki, długi, spadzisty, stosunkowo krótki. Kolce biodrowe wyraźne, odległość między kolcami biodrowymi dla psa średnich rozmiarów – 7-8 cm.

Brzuch.
Mocno podkasany.
Braki: mało podciągnięty.

Kończyny przednie.
Suche, widziane z przodu - proste i równoległe, łokcie skierowane silnie ku tyłowi. Przedramiona silne. Kąt stawu łopatkowo – ramiennego 90-100 stopni. Śródręcza odpowiednio długie, nieco skośnie ustawione.
Braki i wady (według stopnia nasilenia): krótkie, miękkie śródręcza, łokcie podstawione lub odstawione, postawa rozbieżna, zbieżna.

Kończyny tylnie.
Widziane z tyłu - proste i równoległe, szeroko rozstawione. Suche, z długim udem i podudziem i wyraźnymi kątami w stawach. Stawy skokowe mocno wyrażone. Śródstopia długie, pionowe

Łapy.
Owalne, nieco wydłużone (szczególnie tylne); palce ściśle zwarte ze sobą (łapa w bryłkę), pazury skierowane ku ziemi.
Braki lub wady (według stopnia nasilenia): małe, okrągłe, rozwarte.

Ogon.
Cienki, w spokoju opuszczony szablasto, na końcu koniecznie skręcony w pierścień lub półkole (ostry hak). W ruchu uniesiony nie wyżej niż na poziomie linii grzbietu. W spokoju koniec ogona dosięga stawu skokowego lub do punktu położonego o 1-2 cm wyżej.
Braki: zbyt długi lub krótki, gruby, opadający na bok, niewyraźny haczyk na końcu.
Wady: bez pierścienia lub haczyka na końcu.

Tłumaczenie z języka rosyjskiego: Marcin Błaszkowski, Jadwiga Szyposz