Chart kirgiskiego należy umieścić w grupie środkowoazjatyckich chartów orientalnych. Jednak nie należy go bezpośrednio porównywać z chartami afgańskimi, czy chartami perskimi saluki widywanymi dość często na wystawach organizowanych pod patronatem FCI na całym świecie, ale dla systematyki należy je umieścić wśród chartów pierwotnych tej grupy. Przez charty pierwotne należy rozumieć rasy, które zachowały swoje instynkty i eksterier nie ulegając modyfikacji hodowlanej lub ulegając jej w niewielkim stopniu. Tak więc jeśli zestawiać tajgana z afganem, to prawidłowym postępowaniem będzie przywołaniu pierwotnego afgana, uznanego w Rosji przez RKF jako oddzielna rasa pod nazwą bakhmul.

Podobieństwo tajgana i bakhmula jest tak ogromne, że i znawcom tematu zdarza się ich nie rozróżniać. Bakhmul w bardzo ogólnym zestawieniu z tajganem ma większą ilość umaszczeń i nie ma zrośniętych kręgów na końcu ogona. Tajgan, w szczególności w ramach populacji wysokogórskich, ma bardziej rozwinięty podszerstek. Pierwotne afgany mają krótszą sierść na grzbiecie, nazywane siodłem – co jest cechą bardzo podkreślaną przez zwolenników tej rasy. Wprawdzie we wzorcu tajgana o siodle się nie wspomina, jednak jest ono wyraźnie obecne, choć nie ma kształtu dwóch rombów, o czym mówi wzorzec bakhmula. Dla uszczegółowienia rozważań należy podać, że i nie wszystkie bakhmule takie siodło posiadają. Z tego powodu, niektórzy kynolodzy, jak na przykład sędzia Sergiej Matwiejew, sugeruje, że skoro bakhmul obejmuje ogromną powierzchnię geograficzną, która także zachodzi na teren występowania tajgana, to prawdopodobne jest to ta sama rasa, a tajgan jest jej wariantem górskim. Jedyną kwestią, która budziłaby zastrzeżenia w głoszeniu takiej opinii, to fakt, że umaszczenie czarne i czarne podpalane nie jest dopuszczalne u bakhmula a u tajgana jest typowe. Jako że wspomniane niedozwolone umaszczenie bakhmula można było znaleźć w starym wzorcu, to można uznać, że obecnie rozróżnienie ras przechodzi na poziom redakcji wzorca.

Kolejną bliską rasą, z którą należy skonfrontować tajgana jest chart środkowoazjatycki tazy. Pierwszy z nich jest niższy i dłuższy, jako że pracuje w górach. Dzięki tym cechom punkt ciężkości psa przesuwa się ku dołowi, co daje lepszą stabilność i zwrotność ogromnie przydatną przy skokach po skałach. Także wyraźnie opadający zad jest cechą pomocną przy poruszaniu się po górach. Zad tazy jest lekko opadający, co z kolei pomaga w skokach na równinach. Cechą łatwo zauważalną nawet dla osób mniej zapoznanym z tematem jest szata, która jest obfitsza u charta kirgiskiego niż u charta środkowoazjatyckiego. Ciekawą cechą tazy, nie występująca u tajgana jest również to, że uszy w tej rasie uniesione są na chrząstce. Dwaj rosyjscy kynolodzy – Cygariew i Szereszewski w pogłowiu tazy i tajganów dokonali pomiarów dwóch wartości – szerokości czaszki oraz obwodu kufy. Po zestawieniu tych danych okazało się, że w obu przypadkach wartości dla tajgana były większe. Działalności Szereszewskiego przyświecała chęć odpowiedzi na pytanie, czy tajgan nie jest górskim typem tazy.

Ciekawostką kynologiczną z pogranicza tajgana i tazy są tzw. "nagie" tajgany, czyli psy o anatomii niemal identycznej z tajganami posiadające krótki włos. W niektórych kręgach rosyjskich kynologów pojawiły się rozważania dotyczące rozszerzenia młodego jeszcze wzorca charta kirgiskiego o wariant krótkowłosy. Pojawiły się sugestie, że wzorzec powinien odpowiadać rzeczywistości a takie psy są de facto widziane. Po dokładniejszym zbadaniu sprawy wykluczono jednak taki pomysł. Uznano, że chart kirgiski tajgan, mieszkający w górach stałby się psem bezużytecznym czy nawet niezdolnym do przetrwania w trudnych warunkach klimatycznych, gdyby nie miał dość obfitej szaty. Uznano, że "nagie" tajgany występujące na styku obszarów występowania tajganów z tazy są mieszańcami obu tych ras. Uważa się także, że mieszańce tazy i tajgana m.in. z powyższych powodów są nieprzydatne do polowania w warunkach górskich.